بنگاه‌های کوچک و متوسط (SME) از بنیان­های توسعه اقتصادی و منطقه­ای هستند که زمینه را برای بسیج منابع کشور فراهم می‌کنند و نتیجه آن، افزایش درآمد و ایجاد اشتغال در سطوح ملی و منطقه­ای است. با توجه به نقش و جایگاه این بنگاه­ها و ضرورت توسعه و تقویت آن‌ها، مزیت رقابتی هر یک از رشته فعالیت‌های صنعتی آن‌ها می‌بایست مدنظر برنامه­ریزان صنعتی قرار گیرد. در این مقاله به بررسی و تحلیل مزیت رقابتی بنگاه‌های کوچک و متوسط صنعتی استان قزوین با استفاده از روش عملکردی عوامل تعیین‌کننده آن در مقاطع سال‌های 1383 و 1391 پرداخته شده است. روش مورد بررسی، استفاده از شاخص‌های ترکیبی با کمک گرفتن از مفهوم ضریب مکانی است. جهت رتبه­بندی صنایع از روش TOPSIS با دو سناریو در تعیین ضریب اهمیت شاخص‌های مورد ارزیابی، تکنیک آنتروپی و استناد به نظر کارشناسی، استفاده شده است. شاخص‌های مورد استفاده در رتبه­بندی شامل تولید و ارزش افزوده، بهره­وری نیروی کار، اشتغال‌زایی، گرایش­های سرمایه­گذاری و بهره­دهی تولید است. مسئله اصلی این مطالعه بررسی پایداری مزیت رقابتی بنگاه‌های کوچک و متوسط استان در دو مقطع زمانی 1383 و 1391 است. نتایج نشان می­دهد موقعیت نسبی بسیاری از صنایع در استان با توجه به هر دو سناریو ناپایدار بوده است اما رشته فعالیت‌های تولید فلزات اساسی، تولید محصولات لاستیکی و پلاستیکی و صنایع تولید مواد و محصولات شیمیایی در هر دو سال و هر دو روش مورد استفاده ازجمله صنایع پیشتاز در استان بوده­اند.