بر اساس فرضیه کائو و روبین، افزایش قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات از طریق افزایش درآمدهای مالیاتی باعث گسترش مخارج بخش عمومی می‌شود. در این راستا هدف اصلی مقاله حاضر، آزمون تجربی رابطه بین قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات، درآمدهای مالیاتی و مخارج دولت در ایران طی دوره زمانی 92-1350 است. به این منظور از دو متغیر نرخ مشارکت زنان در بازار کار و نرخ خوداشتغالی، به عنوان شاخص‌های اندازه‌گیری قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات و روش علیت گرنجری تودا و یاماموتو استفاده شده است. نتایج نشان‌دهنده عدم وجود رابطه علیت از سمت شاخص‌های اندازه‌گیری قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات به مخارج دولت است (رد فرضیه کائو و روبین). دلیل این نتیجه‌‌گیری، بر اساس عدم وجود رابطه علیت از سمت شاخص‌های اندازه‌گیری قدرت دولت در جمع‌آوری مالیات به درآمدهای مالیاتی توجیه شده است؛ هرچند که وجود رابطه علیت از سمت درآمدهای مالیاتی به مخارج دولت تأیید می‌شود (تأیید فرضیه فریدمن). بر اساس سایر نتایج نیز وجود رابطه علیت از سمت درآمدهای نفتی به مخارج دولت و درآمدهای مالیاتی تأیید شده است.